Tarjomaan

یکی از تفاوت‌های آشکار بچه‌ها با بزرگسالان در  نحوۀ فیلم‌دیدنشان است. بچه‌ها یک انیمیشن را صد بار هم که دیده باشند،  باز می‌خواهند آن را ببینند. با اینکه صحنه به صحنه‌اش را حفظ شده‌اند،  همچنان با لذت تماشایش می‌کنند. اما انگار یکی از اصول دنیای بزرگسالی این  است که هر فیلمی را فقط یک‌بار باید دید، یا هر کتابی را فقط یکبار باید  خواند. این تفاوت ناشی از چیست؟ آیا بچه‌ها هنوز درکی از کسالت ندارند، یا  ما فراموش‌ کرده‌ایم که چطور باید از تجربه‌های تکراری لذت ببریم؟